T-Style MZ014 "Sakura"

Sakura, zo werd ze liefkozend genoemd, oftewel Kersebloesem. Het was de geur van de lente die zich door de hele tuin van haar vader verspreidde. Het was een beroemde tuin, een tuin die naar verluidt ouder was dan het huis. Een tuin die wellicht al van het begin der tijden had bestaan. 

In elk geval was het een zeer bijzondere tuin. En misschien was het omdat ze geboren was in het jaar van de Draak. Of misschien waren de verhalen die haar oma vertelde over de magische tuin toch gewoon waar.  De bloemen hier bloeiden langer en mooier dan elders, de bladeren van de bomen waren groener. Overal vlogen talloze bontgekleurde vlinders rond en verborgen in de boomtoppen zongen de nachtegalen hun eeuwenoude lied van liefde en verlangen.

En van jongs af aan zag ze kleine wezens, kami om precies te zijn, rondwalen in de tuin. Eerst enkel vanuit haar ooghoeken, daarna werden ze steeds minder schuchter. En als ze zong dan verzamelden zich allerlei kami om haar heen om te luisteren.  Ze zong graag en vaak. Muziek vloeide door haar aderen. Ze kon niet anders.

Op een gegeven moment voegde zich zich ook Tatsu, een jonge draak, bij de geesten in de tuin. Of hij werkelijk Tatsu heette is niet duidelijk. Iedereen weet dat draken graag geheimen hebben en de naam van een draak is wellicht het grootste geheim.

Heel af en toe leidde haar vader bezoekers rond in de tuin en allen gaven onmiddellijk toe dat geen enkele andere tuin ook maar kon evenaren aan de harmonie en schoonheid van de tuin. Slechts enkelen van hen zagen de kami. Maar zelfs voor hen was de jonge draak onzichtbaar. Draken laten zich per slot van rekening alleen zien aan hen die iets voor hen betekenen.

Op een dag bezocht de plaatselijke krijgsheer haar vader, en Ryuchi, een jonge samoerai die hem begeleidde, hoorde een stem die hem in zijn ziel raakte. De muziek ontroerde hem en  onwillekeurig volgden zijn voeten de betoverende klanken. Onrustig doorzocht hij de tuin en net op het punt dat hij wilde opgeven vond hij haar, zittend temidden van wat grotere en kleinere kami bij een vijver in een verborgen hoekje van de tuin. Een helder beekje klaterde nabij. De draak Tatsu vloog beschermend om haar heen. Even kwam hij heel dichtbij Ryuchi en keek hem indringend aan alsof hij hem probeerde zijn geest te doorgronden. Zijn snuit hing op een paar centimeter van het gezicht van de samoerai. Ryuchi hield zich voor dat er niets was om bang voor te zijn. Ondanks dat dit wezen wel heel scherpe tanden had.  Daarna keerde het wezen terug bij Sakura.

Eén blik tussen de jonge samoerai en Sakura was voldoende om het zaadje van de liefde in hun harten te doen ontluiken. Wat er verder zou gebeuren: zij waren voor elkaar bestemd. 

Nu was het in hun tijd en cultuur volstrekt niet vanzelfsprekend dat mensen hun eigen partner uitzochten maar zoals de krijgsheer uiteindelijk zei: als de kami zelf deze relatie goedkeurden, zou alleen een dwaas het verbieden.

Helaas ging buiten de tuin de wereld gewoon door met alle lelijkheid van dien en werd Japan geconfronteerd met een vloot vol soldaten die de heerser van China op hen afgestuurd had. De samoerai verdedigden zich moedig maar de vijand was verreweg in de meerderheid.  En ze gebruikten wapens en taktieken die de samoerai wezensvreemd waren. Na nederlaag op nederlaag aan Japanse kant maakte de vijand een bruggenhoofd bij de baai van Hakata, om van daaruit de rest van Japan te veroveren.

De kami merkten dat hun geliefde Sakura niet meer zong en met betraande ogen in de tuin zat. De stilte voelde aan als een koude en donkere winterdag. Zelfs de vogels lieten geen geluid meer horen. De bloemen lieten hun kopjes hangen.

Dat gaf natuurlijk geen pas! Tatsu, de draak, sprak haar aan en zij antwoordde dat ze vreesde voor het leven van haar Ryuchi, die naar die gevaarlijke plaats gestuurd was. En toen deden de kami iets wat ze vrijwel nooit doen, niet daarvoor of daarna: ze overlegden met elkaar wat ze moesten doen om de twee stervelingen te helpen. 

Voor het eerst sinds mensenheugenis verlieten de kami de magische tuin. En ook elders merkte men dat de grotere en kleinere geesten hun woonplaatsen verlieten. 

Wat er precies gebeurde kan niemand vertellen maar die nacht, terwijl de indringers zich verschansten bij hun schepen in de baai van Hakata, stak er vanuit het niets een vreselijke storm op. Een typhoon, om precies te zijn, die een derde van de vijandelijke troepen vernietigde en een groot deel van de vloot, zodat de vijand geen andere keus had dan zich terug te trekken. Het leek wel alsof alle kami van Japan hun krachten bundelden om de indringers te verslaan. Een enkele toeschouwer zag de gedaante van een draak in de wolken die in opperste woede de vijand met zijn windmagie aanviel.

In elk geval,  in de dagen die volgden kon in de magische tuin van Sakura haar stem weer gehoord worden, tot grote vreugde van de kami, en haar geliefde Ryuchi.